8 - odcinek 10.

– No dobrze, wyjdziesz za niego i co potem? – zapytała Joanna siedząc obok Magdy na łóżku w jej pokoju.

– Rozwiodę się z nim i dostanę połowę majątku – odpowiedziała beztrosko Magda. – No, chyba że będzie łaskaw wcześniej wykitować. W końcu ma prawie sześćdziesiąt lat. Może dostanie zawału albo coś.

– A co na to Tomek?

– Powiedział, że za te pieniądze wyjedziemy potem do ciepłych krajów.

– No nie wiem, nie jestem przekonana.

– Daj spokój! To się nie może nie udać.

– Twój ojciec cię chyba zabije, jak się dowie.

– A co on mi może zrobić? Jestem pełnoletnia.

– Jak jesteś taka pełnoletnia, to idź do sklepu i kup mi fajki. Powiedziałam, że zostawiłam dowód w samochodzie.

***

Dario siedział przy stole i nalewał sobie właśnie kolejną szklankę wina. Oprócz niego w ciemnym, obskurnym mieszkaniu nie było teraz nikogo. Rozległo się pukanie do drzwi. Mężczyzna wstał trzymając szklankę w ręce i poszedł otworzyć.

– Tomek! Nareszcie jesteś – powitał gościa. – Wchodź, wchodź! Co masz dla mnie nowego?

Chłopak wszedł do środka i rozejrzał się po pokoju. Na stole stały dwie puste butelki wina i jedna w połowie pełna.

– Tata mi mówił, że złapali zamachowca – powiedział.

– Kurwa mać! I cały plan szlag trafi!

– Spokojnie, to chyba jakiś wariat. Zresztą jest tylko jeden, a podobno było ich kilku.

– Wariat? Oczywiście, że trzeba być, kurwa, wariatem, żeby strzelać do czterdziestu osób! Co im powiedział?

– Nie wiem.

Dario wypił wino jednym haustem i rzucił szklanką przez pokój, aż rozbiła się o ścianę.

– Wypytaj ojca o wszystko, jak tylko się z nim zobaczysz. Powiedz, że, nie wiem, potrzebne ci to do szkoły czy coś.

– Ja już nie chodzę do szkoły.

– To, kurwa, nie wiem, wymyśl coś, mądry chłopak jesteś! A teraz idź już, muszę chwilę pomyśleć.

Mężczyzna usiadł na krześle i ukrył twarz w dłoniach. Tomek ostrożnie wycofał się, wyszedł i cicho zamknął za sobą drzwi.

***

– Proszę tędy.

Agent ABW poprowadził Borowskiego do pokoju przesłuchań. Klonowic szedł za nimi. Przed wejściem do środka detektyw przystanął przy szybie, przez którą widać było siedzącego wewnątrz człowieka skutego w kajdanki. Miał na sobie brudny, różnokolorowy dres, na głowie zaś – podarty kapelusz. Jego długa siwa broda była zmierzwiona i skołtuniona. Piotr rozpoznał go od razu. To był mężczyzna, którego widział we śnie w noc zamachu i który pojawił się później na nagraniach z kamer bezpieczeństwa.

Po chwili wahania Borowski wszedł do pokoju przesłuchań. Usiadł naprzeciwko bacznie obserwującego go starca.

– Witaj, Piotrze – odezwał się pierwszy bezdomny.

– Skąd pan wie, jak się nazywam?

– Nie pamiętasz mnie?

– Przykro mi, nie kojarzę pana.

– To nic, minęło dużo czasu. Miałeś prawo zapomnieć.

– Kim pan jest? Jak się pan nazywa?

– Edward Wąsowski. Nie kojarzysz?

– Niestety, w ogóle. Nie przypominam sobie żadnego Edwarda Wąsowskiego. Ale chyba nie jesteśmy tu po to, żeby wspominać dawne czasy?

– Nie, oczywiście, że nie.

– Chciał mi pan coś powiedzieć.

– To ja ich zabiłem.

– Sam pan to zrobił? Zastrzelił pan czterdzieści osób?

– Pewnie, że nie. Miałem wspólników.

– Ilu?

– Sześciu, którzy strzelali, i jednego, który nie strzelał.

– A co robił?

– Przyprowadził ich do nas.

– Kim byli pana wspólnicy?

– Nie czytał pan gazety?

– Jakiej gazety?

– Tej, którą panu zostawiłem na wycieraczce.

– Był pan u mnie w mieszkaniu?

Starzec zaśmiał się.

– Nieraz.

Borowski wytarł spocone dłonie o spodnie i poluzował sobie kołnierzyk pod szyją.

– Dlaczego ich zabiliście?

– Ta ofiara była konieczna.

– Ofiara?

– Potwór musi zostać pokonany.

– Jaki potwór? O czym pan mówi?

– Demon! Diabeł! Gdyby nie ta ofiara, już by zatriumfował!

– Co pan mi tu pierdoli?

– Znajdź Redaktora, on ci wszystko wyjaśni.

Borowski zerwał się z krzesła i wyszedł zdenerwowany bredniami, jakie wygadywał bezdomny.

– Znajdź go! – wołał za nim starzec.

Detektyw zamknął za sobą drzwi, oparł się o ścianę i wziął głęboki oddech.

– Mówiłem, że wariat – stwierdził Marecki, który wraz z Klonowicem przysłuchiwał się rozmowie przez interkom.

– Jeśli pan pozwoli, chciałbym już wrócić do domu – powiedział Piotr, po czym pożegnał się i wyszedł z Klonowicem.

***

Borowski wszedł do mieszkania i zapalił światło. Klonowic zamknął za nim drzwi. Na kuchennym stole nadal leżała tajemnicza gazeta. Detektyw wziął ją do ręki i przeczytał ponownie artykuł o zamachu.

– Nic tu nie ma o żadnych wspólnikach – stwierdził.

Przekartkował jeszcze raz gazetę i zajrzał do stopki redakcyjnej.

– Jest podany adres redakcji. Pojedziemy tam jutro.