8 - odcinek 8.

Klonowic przeszedł obok osiedlowego trzepaka, o który opierało się dwóch chłopaków palących papierosy.

– Co tam, Szyja? – zapytał jeden z nich.

– Wczoraj nas psiarscy zgarnęli pod blokiem z browarem – odpowiedział ten bardziej przysadzisty. – Stówę na łeb nam dojebali!

– W chuj dużo!

Uri obejrzał się tylko na nich i poszedł dalej. Stanął przy domofonie i uświadomił sobie, że nie zna numeru mieszkania, do którego chciał się dostać, toteż przytrzymał grzecznie drzwi wychodzącej z bloku staruszce i wślizgnął się do środka. Wspinał się po schodach, pokonując kolejne piętra, aż odnalazł drzwi z tabliczką z nazwiskiem Borowski. Zauważył leżącą na wycieraczce gazetę, więc podniósł ją i nacisnął przycisk dzwonka. Po chwili otworzył mu Piotr, ubrany w szlafrok.

– Cześć, mogę wejść?

– Jasne.

Detektyw zaprosił gościa do środka.

– Gazeciarz zostawił to na wycieraczce – powiedział Klonowic podając Borowskiemu gazetę.

– Jaki gazeciarz?

– Nie wiem, nie widziałem. Jak przyszedłem, to już leżała.

– W Polsce nie ma gazeciarzy, którzy przynoszą ci gazety do domu. Przynajmniej ja nie zamawiałem takiej usługi. Co to w ogóle jest? "Życie Stolicy"? Pierwsze słyszę o takiej gazecie.

Piotr przyjrzał się gazecie. MARTWI WRACAJĄ DO ŻYCIA – głosił nagłówek na pierwszej stronie. Co to za bzdury? – pomyślał detektyw i zaczął przeglądać kolejne strony. Gdy dotarł do ostatniej, przeczytał na głos:

– ZAMACH W WARSZAWIE. Dziś wieczorem doszło do krwawego zamachu na wycieczkę z Izraela. W brutalnej strzelaninie zginęło trzydzieścioro sześcioro dzieci oraz ochroniarz wycieczki. Pozostałych ośmioro dzieci zaginęło. Trwają poszukiwania sprawców – spojrzał znowu na pierwszą stronę. – Ta gazeta wyszła w dzień zamachu!

– Albo ktoś sobie robi głupie żarty – niedowierzał Uri.

– I tak trzeba będzie to sprawdzić – Borowski położył gazetę na stole i zmienił temat: – Właśnie jem śniadanie, poczęstujesz się?

– Chętnie, od rana nic nie jadłem – Klonowic podszedł do kuchenki, gdzie stała patelnia z jajecznicą z szynką, i nałożył sobie sporą porcję na talerz, po czym usiadł przy stole i zaczął jeść.

– Uri, przepraszam, że pytam… – odezwał się Piotr. – Ale czy to jest koszerne?

– W chuj niekoszerne.

– Aha.

Na chwilę zapadło milczenie.

– Usłyszałem ten zwrot pod twoim blokiem – powiedział w końcu Uri z ustami pełnymi jajecznicy. – Dobrze go użyłem?

– W chuj dobrze.

Skończyli jeść. Borowski wstawił talerze do zlewu, nalał kawy do kubków i zapytał:

– Pamiętasz tę piosenkę, którą mi puściłeś wtedy w samochodzie?

– Ehm.

– O czym ona jest?

Klonowic zaczął sobie podśpiewywać pod nosem, zastanowił się chwilę i odpowiedział:

– O takich dwóch maszkarach, które wychodzą w nocy spod podłogi i tańczą. To chyba były duchy czy coś.

Detektyw zerwał się z miejsca jak oparzony.

– Co się stało? – zawołał Uri.

– Jedziemy do Hanocha i Blumsztajn!

***

– Magda!

Dziewczyna obróciła się i zobaczyła biegnącego w jej stronę Tomka.

– Dlaczego w ogóle się do mnie nie odzywasz? Nadal jesteś zła?

– A, nie, już mi przeszło.

Chłopak pocałował ją i złapał ją za rękę. Wyczuł coś dziwnego w dotyku.

– Co ty masz na palcu?

– Radek mi się oświadczył – odparła nie patrząc na niego.

– Tak szybko?

– Co, coś ci nie pasuje? Taki był plan!

– No tak, ale mogłaś mi powiedzieć.

– Nie było kiedy. Dobra, na razie, śpieszę się do szkoły.

– Odprowadzę cię.

– Nie trzeba. Cześć.

***

– Proszę wejść!

Borowski i Klonowic weszli do pokoju hotelowego. Nieprzyjemny zapach, który czuli przy pierwszej wizycie, teraz nasilił się tak, że od razu uderzał w nozdrza. Na jednym z łóżek siedzieli obok siebie Adam Hanoch i Riwka Blumsztajn.

– Dzień dobry – przywitał się detektyw.

– Dzień dobry – odpowiedziała Riwka. Hanoch skinął tylko głową.

– Jeśli państwo pozwolą, rozejrzelibyśmy się po pokoju.

– A czy do tego nie jest potrzebny nakaz? – spytała kobieta.

– Oczywiście, możemy czekać na nakaz – odparł Borowski. – Ale chyba woleliby państwo mieć to jak najszybciej za sobą, prawda?

– A można wiedzieć, czego panowie szukają?

– Chodzi nam głównie o rzeczy pani Liwni.

– Ale przecież jej tu nie ma. Zabrała swoje rzeczy ze sobą.

– To jest jej łóżko? – zapytał Borowski nie zważając na uwagę Riwki.

– Tak – odpowiedziała kobieta i zaczęła mu się przyglądać w milczeniu.

– Uri, pomóż mi.

Piotr i Uri podeszli do pustego łóżka, chwycili je z dwóch stron i przenieśli w inne miejsce. Następnie detektyw przyklęknął na podłodze w miejscu, gdzie wcześniej stał mebel, wyjął z kieszeni scyzoryk, rozciął wykładzinę i oderwał spory jej płat. Wszyscy zdziwili się, widząc klapę w podłodze.

– Nie wiedziałam o tej klapie – powiedziała zdumiona Blumsztajn. – Skąd pan o niej wiedział?

– Domyśla się pani, co może tam być? – spytał Borowski.

– Nie mam pojęcia.

Detektyw podważył klapę scyzorykiem i otworzył ją. Nagle z dziury w podłodze buchnął niewyobrażalny smród. Piotr zasłonił usta i nos dłonią, a Riwka krzyknęła głośno, po czym zaniosła się histerycznym płaczem i wtuliła się w ramię Hanocha. W schowku pod podłogą leżały rozkładające się ciała dwóch chłopców.

– Kto to jest? – Klonowic zwrócił się do mężczyzny po hebrajsku.

– To Chafni i Pinchas Riwlin – odparł Adam. – Nasi podopieczni.

Borowski podniósł się i odczepił od paska kajdanki.

– Są państwo aresztowani.

Następny odcinek